Een liedje

Ik ontdekte gisteren een liedje (danku Ayco en Radio 1). Het is zo mooi, zo mooi. En ik dacht, ik deel het even.

Je kan het hier bekijken of hier beluisteren.

Internationale voorleesdag

Vandaag, 19 maart 2021, is het Internationale Voorleesdag (hoorde ik op Radio 1 bij Vincent Byloo, met gast Vic De Wachter, met zijn heerlijke stem).

Het geeft me opnieuw zin om meer te lezen (maar ook schrijven), meer te luisteren naar mensen die voorlezen, naar podcasts.

Vorig jaar las ik voor uit één van mijn favoriete boeken, het boek waar ik telkens naar teruggrijp. Ik las eruit voor, voor de podcast van Hade, De Tiny Podcast. Als je graag luistert, dat kan hier.

These days

Elke ochtend: opstaan (meestal vroeger dan ik gewoon was, which is good), naar buiten kijken, een heftig gevoel krijgen (positief, gelukkig) van de klaprozen die plots weer open zijn, met tienen tegelijkertijd, gaan kijken, meerdere bijen die er rond in en in zoemen, zo een koddig tafereel. Elke avond zijn ze dan weer weg, ze zijn zo teer dat de wind ze elke dag opnieuw wegblaast. Dus elke ochtend, weer datzelfde tafereel, mijn verwondering en enthousiasme erover. Wie kan dat denken, dat een mens zo content kan worden van een gigantische tros klaprozen?

(die kwamen er trouwens zo: vorig jaar hadden we een tonnetje met bijen- en vlinderbloemen, we zaaiden ze te dicht bij elkaar waardoor enkel de klaprozen uitkwamen. Ik nam op het einde de zaaddoosjes en strooide de zaadjes kwistig in een hoek van onze moestuin, stiekem. De vriend had eigenlijk al een heel ander plan en hij wou “al dat onkruid” uittrekken, dus om mijn vriendjes te redden, gaf ik toe dat ik daar klaprozen gepland had en dat het er naar uit zag dat ze in groten getale aan het groeien waren. Oeps. Voor volgend jaar hebben we een deal gemaakt: ik mag in de rest van de tuin grote plakken omspitten en zoveel bloemen zaaien als ik wil, hij houdt dan de moestuin over. Samenwonen is compromissen maken toch? En soms stiekem iets doen en daar dan grappen over maken, ook).

En ik wou nog een liedje delen, eentje van Kevin Morby. Let vooral op de trompetjes (ik heb een hele waslijst aan liedjes met trompetjes, ik ben er zot van). Ook Harlem River van hem is de moeite.

Voor de rest, vooral werken, dat niet zo vlot vooruit gaat (of zo denk ik toch, als ik dan eens deftig kijk op mijn to do lijst, merk ik dat ik toch meer kan afstrepen dan ik dacht), proberen veel voor mezelf te zorgen, regelmatig falen, toch koppig doorgaan, rustmomentjes blijven insteken, me overwhelmed voelen door de toenemende druk om weer socialer te zijn en wat dat betekent voor mij en hoeveel tijd en energie ik daar nog kan en wil insteken. Er beweegt veel, quoi. En toch lijkt alles hetzelfde. Een oefening in rustig blijven, schrappen en kiezen.

Bezig met…

-lezen: Normal People van Sally Rooney. Ik ben helemaal verliefd op het verhaal en de hoofdpersonages. Je wil ze soms ook eens door elkaar schudden, of heel hard knuffelen, of zeggen, hey, het komt allemaal goed!! Het stond al lang op mijn lijstje, en wat ben ik blij dat ik het eindelijk bestelde. [update: ik schreef dit op woensdag 29 april 2020 en ik las het boek uit op woensdagavond. Ik was er van gedaan, zo een bitterzoet, mooi einde. De volgende avond herlas ik hier en daar passages, en ik zocht erover op. Ik zag dat het verfilmd leek, en ik dacht, ah, het zal nog moeten uitkomen, want het boek zelf is pas van 2018, maar toen ik doorklikte, zag ik… *tromgeroffel* dat de televisieserie uitgekomen was op … woensdag 29 april 2020. Jaja. Moest je dat plannen, zou dat echt onnozel zijn, maar als het zo toevallig samenvalt, voelt dat… ja, wonderlijk. Een mooi staaltje van synchroniciteit!] 
Online volg ik al een hele tijd deze verhalenverteller: www.humansofnewyork.com. Ik kreeg kippenvel van dit veteranenverhaal. Ik schreef een thesis in de letterkunde over Band of Brothers, ik heb wel wat met dat soort verhalen. Afgelopen zomer bezocht ik ook Bastogne en omgeving, indrukwekkend, je kan daar de putten nog zien waar de soldaten zich ingroeven tijdens de belegering van de stad.

-koken: veel soepen. Andijviesoep (eerste keer), bloemkoolsoep (niet de eerste keer, maar wel eerste maal met kokosmelk, gember en what not. Pittig!), straks aspergesoep.

-bakken: ik maakte voor het eerst een brownie meeeet….. rode bieten! Keilekker. Al vergat ik wel de suiker. Oeps. Ik vind het nog steeds lekker, ik hou wel van dat bittere met pure cacao en pure chocolade. Heel lekker met wat poedersuiker (ter compensatie) en een bolletje vanille-ijs. De rode biet proef je naar mijn mening zelfs niet, de man hier blijft volhouden van wel, maar hij heeft natuurlijk een hekel aan rode biet, haha. Mijn plan is om het nogmaals te maken, nu met suiker, en dan te zwijgen over de exacte ingrediënten. Ik ben benieuwd of ie het zal smaken of niet (on a side note: hij daagde me uit om blind het verschil te proeven tussen de echte Coca-Cola en Pepsi and I won! Ik smaakte zelfs het verschil tussen gewone Cola, Pepsi én een mengeling van de twee. Goeie smaakpapillen hier.)

-wandelen: met de buurvrouw wekelijks om ons groenten- en fruitpakket, regelmatig met het buurmeisje en (een van) haar drie honden, alleen met Einaudi in de oren (Seven Days Walking, heel intense, prachtige muziek, een tip uit de nieuwsbrief van de Prinses!).

Foto van tijdens een avondwandeling afgelopen week

-slapen: ja, slapen, veel slapen hier. Ook al een paar dagen elke middag een dut na het eten. Ik heb het blijkbaar nodig en de man ook (lang leve telewerken zeg, we are spoilt…).

-schrijven: ahja, schrijven, hier dus en ook (bijna) elke ochtend een paar bladzijden schrijven in een klein boekje, een check-in met mezelf. Voel ik me goed bij, zowel mentaal als fysiek. Blij dat ik dit (weer) doe.

-kijken: naar buiten. Ik zit elke dag te werken aan de eettafel, met zicht op buiten, de golvende velden, bomen, koeien… elke dag verandert er wel iets, beetje meer bloesem, beetje meer groen, de bloesem die afwaait, het gras dat wat korter gegeten wordt door de koeien.
Ondertussen ook al enkele afleveringen gezien van Normal People. Zo mooi. Traag, stil, doordringend, mooie beelden.
Als afwisseling ook naar Sex Education aan het kijken, 1 woord: hi-la-risch. Ik heb echt al hard moeten lachen met deze serie. En de man ook, het is een genot om hem zo te horen lachen.

-piekeren: niet zo veel gelukkig, maar toch, gezien deze omstandigheden, kan je er niet om. Ik was afgelopen weekend bezig met het ingeven van mijn bestellingen bij de supermarkt, om deze dan komende week te gaan afhalen. Ik dacht, wel, we kunnen al zo lang niet op restaurant, ik miste bepaalde dingen, we aten behoorlijk sober de laatste tijd, dus ik bestelde wat zaken die ik normaal op restaurant zou eten. Ik dacht, we mogen onszelf wel een beetje verwennen! En dan hoorde ik op de radio over de stijgende vraag naar voedselpakketten, de armoede die stijgt… en voel ik me daar schuldig over. Ik wou de bestelling annuleren, deels schrappen… en teruggaan naar de eenvoud. Ik deed het uiteindelijk niet omdat dit geen invloed heeft op iemand anders. Ik vraag me dan af wat ik echt zou kunnen doen. Ik ken niemand in mijn omgeving die hulp zou nodig hebben (of toch niet bewust – er wonen waarschijnlijk/zeker mensen in mijn buurt die hulp goed zullen kunnen gebruiken). Ik voel me dan schuldig omdat ik precies in een bevoorrechte cocon zit (en daar zit ik echt wel in eigenlijk) en dat ik verder niks doe om de noden die er wellicht ook zijn in mijn omgeving te lenigen.

-luisteren: ik ben net fan geworden van Richard Hawley (weer een aanvulling op mijn playlist!). Vooral het liedje The Ocean. Zo schoon.
Ik luister buiten ook veel naar de geluiden, gewoon, de vogels, de koeien, de boeren die bezig zijn op de velden, honden die blaffen, … maakt me rustig.

Playlist

We hebben een Spotify-account waar we beiden redelijk zot van zijn. We gebruiken het quasi elke dag.

Mijn vriend was bezig met het aanleggen van een Favorietenlijst en ondertussen heb ik die eigenlijk gekaapt. Enkele jaren geleden reisde ik veel voor het werk en die playlist was een houvast voor als ik alleen op de baan was. Ik zat vaak alleen in de auto en dan muziek door de boxen laten knallen of net heel zachtjes, afhankelijk van mijn gemoed, heerlijk. Bij sommige van die liedjes, word ik direct terug in de tijd gekatapulteerd, ik zit dan weer in de auto, ik zie het landschap voor me, ik voel hoe het voelde op die moment, alleen, met enkel muziek in mijn oren en de weg die ik aflegde.

Dus ja, die Favorieten is eigenlijk meer mijn Favorietenlijst geworden. Het grappige is dat mijn vriend daar eerst wat nukkig over was, hij ging dan zélf wel een andere lijst aanleggen, maar ondertussen luistert hij toch veel mee en ontdekt hij dan muziek via mij, wat hij dus wel leuk vindt.

Anyway, nu ik continu thuis werk in plaats van op bureau, met collega’s, kan ik ongegeneerd muziek draaien, zoveel ik wil, zo gek ik wil en zo luid als ik wil. Ik wou deze graag delen met jullie. Want een leven zonder muziek, voor mij zou het moeilijk zijn. Mijn gemoed kan er zo door worden ge-uplifted (hoe zeg je dat weer in het deftig Nederlands? Enkele jaren in een internationaal bedrijf en veel, veel Engels, tja…) en ik geraak ervan ook vaak in een flow waardoor ik vlotter werk.

Hier het liedje voor vandaag, zet je speakers maar lekker hard 😉 (en meezingen mag he, of een dansje placeren, of je handen eens in de lucht gooien, haha).

Content

Ik ben aan het werk, ik zoek op en ik schrijf, ik maak tabellen, ik beantwoord e-mails en verwijder er.

Ondertussen luister ik naar Love Supreme van John Coltrane. Het is momenteel de ideale soundtrack om aan het werk te zijn en te blijven. Het stuwt me vooruit en zorgt dat ik mijn concentratie niet verlies.

Ik zit aan de eettafel (mijn favoriete plek om te werken, ook al is het niet ideaal – mijn vriend zit in de bureau, het is vooral om elkaar niet te storen in deze gekke telewerk-tijden). Mijn kat ligt op de tafel. Op een gazet. Ze is doodcontent: dichtbij haar (favoriete, hehe) baasje, ze mag op tafel liggen en ze krijgt af en toe een wrijfje van mij.

Vanmorgen werd het mij even te veel, ik had honger, er kwamen ineens lastige mails binnen (wel tien mails over hetzelfde fucking onderwerp, van DEZELFDE persoon, ik bedoel, really? Waarom denken mensen niet eerst na en sturen ze dan een coherente, gestructureerde mail?). Soit, ik trok de stekker er even uit, mijn vriend maakte lekkere croque monsieurs en we aten samen, buiten, in de zon, met onze katten bij ons. De buitenlucht deed deugd, het eten ook. Daarna schonk hij nog een cola in met grote ijsblokken (we delen elke namiddag een blikje, is nu na enkele weken thuiswerken een traditie geworden).

Nu voel ik me beter, kan ik er weer tegen, is het gerelativeerd en kan ik de middag verder zetten in hetzelfde positieve elan.

Oh, de titel, content dus. Hierboven kan je al enkele zaken lezen die me content maken: in een flow zitten, mijn kat bij mij, eten klaargemaakt door iemand anders, een fris drankje, buitenzitten in de zon, … daarbij komen nog de volgende zaken waar ik de laatste weken echt content van ben of word als ik eraan denk 🙂

-mijn katten dus. We hebben twee supergrappige, schattige katten. Ze maken me elke dag blij met hun aanwezigheid. Ze liggen elke werkdag bij mij op stoelen te slapen en knuffelen af en toe met mijn voeten. Ze vragen ook om hen regelmatig eens buiten te laten dus dat doet mij mijn pauzes niet vergeten.

-een roze, gigantische pompelmoes uit ons groenten- en fruitpakket, die ik vorige week te voet ben gaan ophalen, samen met de buurvrouw, en die nu nog in de fruitmand ligt, helemaal rijp, en die zo zo zo lekker ruikt.

-ons terras. Ja, ons huis dus. Sinds deze week is ons terras min of meer af (in de hoogte dus, het ligt aan de keuken, ons huis is een beetje omgekeerd) en zo kunnen we nu buiten eten, op het gemak, in de zon, uit de wind… Heerlijk (en ik voel mij daar zo verwend door en ik denk dan aan anderen die geen terras hebben, of zelfs geen tuin en dat maakt me niet zo blij).

-mijn lief. We kunnen geweldig goed en lang bij elkaar zijn en dat is fijn in een tijd als deze.

-tijd voor mezelf. Ik koos bewust voor het volgen van deze gewéldige cursus van deze nog geweldigere madam en het deed me zo een deugd. Ik overwon mijn angst om vroeg op te staan, ik leerde zoveel bij over mezelf en ik voelde me veilig opgenomen in de ochtendclub. Ook na het volgen neem ik bewust meer tijd voor mezelf (schrijven, lezen, tekenen, bewegen, …) en dat doet goed.

-wandelingen. Met het buurmeisje en haar drie honden. Altijd grappig. Met de buurvrouw wekelijks naar onze ophaalplek voor het groenten- en fruitpakket, enkele straten verder maar bereikbaar door veldwegeltjes en bospaadjes. We doen het ’s avonds voor het donker wordt en dat is heerlijk.

-die groentjes en fruitjes van hierboven. Maken me elke week vrolijk en dagen me uit om telkens iets nieuws te verzinnen om ze klaar te maken. De boerderij die ze bezorgt steekt er ook elke keer een leuke nieuwsbrief en recept bij.

-een fietstocht. Ik maakte gisteren een heroïsche fietstocht naar het postkantoor: “heroïsch”, zeg je? Ja, heroïsch: op het wandel/fietspad ben ik nog nooit zoveel volk tegen gekomen. Iedereen leek buiten te zijn. Wandelaars, fietsers, steppers … Ik moest soms echt slalommen. Dan mijn ketting die eraf viel in een bergopje (het is een oude koersvelo waarmee ik rij en ben die nog altijd niet gewoon). Een stekend insect ineens tussen mijn kleren. Haha. In ieder geval erg van genoten, met de zon op mij en de frisse wind! Mijn hoofd was helemaal fris tegen dat ik terug thuis was.

-bellen met mijn mama, (semi-)oma en (semi-)tante. (ik heb nogal veel semi-familieleden als ik er zo bij stilsta. Mensen die ik ook echt aanspreek met die titel of als ik over hen vertel maar die “geleend” zijn eigenlijk, of heb ik ze “geadopteerd”?).

-het klaargemaakte eten dat we regelmatig krijgen van mijn schoonouders en -oma. Mijn schoonpapa brengt ook regelmatig boodschappen mee van de winkel.

-grappige filmpjes krijgen van het nieuwe hondje van mijn jongste broer. Het weegt nog geen twee kilo en is zo enthousiast dat het struikelt over zijn eigen poten, erg grappig en lief om bezig te zien.

-een superlieve brief van een vriendin. Ik was ziek een tijdje terug en ze wist dat ik me niet erg lekker voelde. Ze stak er vanalles bij, uitgeknipte sudoku’s vanuit de krant, schattige papiertjes, een kaartje… Dat maakte me heel erg blij. Zo lief dat iemand daar de tijd voor neemt, bewust daar mee bezig is en aan je denkt.

-lezen. Ik bestelde een shitload aan boeken bij een onafhankelijke boekhandel. Dat pakket dat toekwam. Met een aantal boeken die ik al zo lang wou lezen. Superfijn. En geen schuldgevoel, dankzij YNAB.

Zo, een hele lijst en ik vergeet waarschijnlijk nog een aantal zaken. Ik probeer hierop te focussen en dankbaar te zijn, elke dag.

(en ik denk dat ik hier nog zo’n hashtag moet bijzetten, #nospon, of zoiets? Ik ben echt content van alles en iedereen die ik hier vernoem, ik word er niet voor betaald :-))

Ik hoop dat je ook zo een lijstje voor jezelf kan maken en ik hoop dat je het goed stelt.

 

 

“And don’t worry about losing. If it is right, it happens”

Onder het motto “Ge moet er gewoon aan beginnen” (danku Kleine Atlas!) dacht ik, awel ja, kom, schrijf nog eens iets.

Het is wat het is, ik dacht, deze blog is dood, maar ergens blijft (bleef) er iets sluimeren, een vlammetje, de hoop dat ik het toch weer durfde (angsthaas, ik ben gedraag me soms als een angsthaas).

En dus.

Het bleef hier lang stil, ik was verkrampt, in een kramp geschoten, mijn hoofd zat te vol, er gebeurde iets dat mijn wereld deed overhellen, ik vond geen vaste grond. Nu denk ik daaraan terug en denk ik, dat was toch mijn leven niet? Het zindert toch nog steeds na en ik worstel er nog altijd mee.

Long story short: mijn oudste broer kondigde ineens zijn scheiding aan, ik was getuige van zijn/hun huwelijk, meter van hun oudste zoontje, we hadden een hechte band… Er kwamen leugens aan te pas, en onzin en gemene woorden en verwijten… Ik zag hoe mijn schoonzus instortte en steunde haar wat mij uiteraard niet in dank werd afgenomen, maar ik voelde toen dat ik precies niets anders kon (als ik erop terugkijk, denk ik niet dat ik anders had kunnen reageren. Ik heb een neus voor bullshit en oh, wat kwam er veel bullshit uit mijn broer toen. En zwijgen of liegen erover voor de lieve vrede ligt ook al niet in mijn aard). Mijn vriend kon er ook niet mee om en wij steunden haar samen. De vertrouwensband die ik dacht dat er was tussen mij en broer bleek eigenlijk niet te bestaan. Ons hele kerngezin stond op losse schroeven (hij was tenslotte de oudste, waar iedereen, inclusief mijn ouders, heel hard naar opkeken). Ik zie mijn broer nu amper of nooit en als ik hem zie is het met weinig respect (van beide kanten, mea culpa) en ik zie mijn neefjes amper of nooit omdat hij ze als pasmunt gebruikt (wat mijn hart breekt). Dus dat is het zo’n beetje, waar ik mee sukkelde de afgelopen twee jaar en een half (en nog steeds mee sukkel dus, alhoewel het klaarder wordt, maar toch weet ik nog steeds niet hoe ik dit “oplos”. Ik los problemen graag op want anders blijft het aanslepen, blijf ik het meeslepen, en dat dit net niet lukt in mijn kleine familie, daar word ik een beetje gek van). (ook denk ik soms, wat pietluttig, er is toch niemand gestorven of zo? Maar hey, het is wat het is. Ik kan het ondertussen al veel meer relativeren maar de situatie blijft me niet lekker zitten).

En ondertussen werkte ik lustig voort: die nieuwe job deed ik bijna drie jaar, met veel plezier, maar toch zocht ik soms naar iets anders (iets met in een toffe job zitten in de privé die helemaal niks met je diploma te maken heeft, en van zodra er een kans inzit om toch iets met dat diploma te doen…) dus zit ik sinds oktober ergens anders, waar ik ondertussen toch weer weg wil (het was een sprong in het onbekende, ik heb veel bijgeleerd maar vooral toch dat het niet is wat bij me past). Een nieuwe kans biedt zich aan, ik kan ook nog steeds terug naar de oude job. Ik moet me hierover geen zorgen maken eigenlijk, maar het is toch verdorie spannend en dat maakt me wel nerveus (ook omdat ik nu in mijn huidige job me grondig zit te vervelen en ondertussen vanalles zoek om me te kunnen bezig houden op een nuttige manier, zoals ik dit nu zit te typen bijvoorbeeld…).

En het huis, mannekes toch, wat een avontuur! We wonen er ondertussen sinds mei en nu ben ik zo content, amai. In het begin ook paniekskes, een geheel nieuwe situatie, het is me toch wat. Nu al wat meer op onze plooi en het is echt genieten (meestal: soms zie ik nog de bergen werk, de bedragen die we nog moeten spenderen om het af-af te krijgen, maar vooral toch de goede kanten!).

Als uitsmijter, lees dit eens, zo mooi:

https://www.penguin.co.uk/articles/find-your-next-read/extracts/2015/nov/27/read-john-steinbeck-s-letter-of-fatherly-advice-to-his-son/

“And don’t worry about losing. If it is right, it happens—The main thing is not to hurry. Nothing good gets away.”

 

Zondagmiddag

Het is stil in huis. 

De man en de twee poezen doen een middagdut. Ik zit geduldig aan de keukentafel en sorteer.

Ik maak tussenschotten voor in de map (“intercalaires” zoals ze dat zo mooi in het Frans zeggen). Van grote enveloppen, karton en restjes papier knutsel ik ze vrolijk in elkaar. 

Alle verzamelde documenten, papieren, plannen, knipsels, … probeer ik onder te brengen in duidelijke titels (alle paperassen die zich het afgelopen jaar en een half hebben verzameld in een onkeurig hoopje). Op de map staat in grote letters “Huis”. 

Startdatum: 4 april. 

(!!!)

Het is stil in huis. De man en de twee poezen doen een middagdut.

En ik? Ik heb vlinders in mijn lijf van contentement. 

“Voorzichtig zijn, he”

Als ik terugga in mijn geheugen, denk ik dat dit zijn laatste woorden voor mij moeten zijn geweest, vlak voor ik zijn kamer verliet, de lift nam, naar buiten de donkere avond in liep en naar huis ging, niet beseffend dat dit de laatste keer zou zijn dat ik met hem zou spreken.

Het kan ook geweest zijn, “Slaap lekker”, of, “Straks goed eten he” maar het helderste staat het “Voorzichtig zijn, he” me voor de geest. En dan nog erbij gevoegd: “Ik kan niet anders zeggen dan, voorzichtig zijn”, in zijn typische dialect.

Het was een terugkerende zin, telkens we afscheid namen. Een zinnetje dat ik ook telkens zeg als ik afscheid neem van een dierbare. 

Het laatste beeld, hij in bed, verward, eenzaam, maar fel en strijdbaar met een oogopslag die nog steeds herkenbaar de zijne was, blijft nazinderen. 

Opa, het is de laatste keer toen ik je bij bewustzijn zag, voor we afscheid moesten nemen en je langzaam weggleed van ons. Onwerkelijk.

Bijna negen maanden geleden ben je nu weg en we missen je nog altijd superhard, lieve opa. Ik mocht je zo noemen, omdat je toch ook een beetje (zeg maar veel) mijn opa geworden was, na tien jaar je gekend te hebben. Mijn hartje doet nog altijd pijn en bij momenten  vergeet ik zelfs dat je er niet meer bent, maar ik koester mijn herinneringen als de beste.

    

Mijn geheugen werd getriggerd door http://thelastmessagereceived.tumblr.com, waar ik toevallig terecht kwam dankzij Anouck en haar geweldige blog http://anecdoteanthology.com.

Golven

Een maand geleden schreef ik dit, maar vond het moeilijk om te posten:

Als golven die af en aan vloeien, zo gaat mijn gevoel tekeer de laatste maanden. Altijd heftig, maar heel tegendraads, net als een golf die eerst opkomt en dan weer afvloeit, de tegengestelde richting uit. 

Het is moeilijk een evenwicht te vinden en het vermoeit me om telkens die ups en downs te beleven. De ene avond kom ik thuis van het werk en ben ik happy en zou ik de wereld kunnen veranderen. Slechts een dag later kletst het weer in mijn gezicht en kom ik triest thuis en ben ik maar moeilijk op te beuren. Mijn hoofd blijft dan malen, gedachten hossen rond zonder rust te nemen en vooral, vooral dat ene stemmetje dat zegt, jij, jij kan het niet!

Een nieuwe functie, met meer verantwoordelijkheid en een grotere uitdaging is net wat ik wou en wat ik nodig had toen ik bijna dood bloedde op mijn vorige dienst. Tegelijk is het zwaar op je bek gaan, fouten maken, opnieuw beginnen, complimenten krijgen, daar blij om zijn, en een dag later er toch weer aan twijfelen of ze je wel goed vinden…

Het moeilijkste vind ik het loskoppelen van de kritiek op je werk van je emoties en persoonlijkheid.

Een maand later is er plots die rust die ik zocht en maar niet leek te komen. Er zijn geen grote pieken en dalen meer. Het zelfvertrouwen groeit en dat goede humeur volgt vanzelf. Het lukt ook steeds beter om kritiek los te zien van mijn emoties en mijn eigen, persoonlijke ik, die er best mag zijn in al zijn eigenheid.

PS: Ondertussen kozen we ook onze bakstenen voor het huis, zo leuk!